Blog: Ik hàd een eetstoornis

Ik hàd een eetstoornis

Je denkt misschien dat er geen uitweg is.
Maar die is er. Echt.

Ik weet hoe uitzichtloos het kan voelen, leven met een eetstoornis.
Die eindeloze leegte.
Dat lamgeslagen gevoel.
Moedeloos van al het proberen.
Steeds denken: niemand snapt mij toch.
(En eerlijk? Ik snapte mezelf ook niet meer.)

Ik kroop weg in mijn bubbel.
Dacht dat die me veiligheid gaf —
maar die vooral benauwend was.
Vol stilte. Vol onzekerheid.
Alles draaide om controle.
En ja, dat gaf me houvast.
Maar ondertussen trok het me leeg.
Alsof ik steeds verder verdween.

Ik wist niet meer wie ik was,
wat ik voelde,
of hoe ik hier ooit uit moest komen.

Wat had ik graag eerder geweten van PRI.

Toen ging ik snappen:
het ging eigenlijk niet over eten.
Niet over hoe ik eruitzag.
Maar over iets diepers.
Over wat er wás — en wat ik heb gemist.
Over hoe ik mezelf ben gaan beschermen.

En toen kon ik me daar eindelijk van losmaken.

Ik voelde me lichter.
Sterk.
Alsof ik mezelf eindelijk echt zag.
Niet als ‘te veel’ of ‘te gevoelig’.
Maar als mens. Echt.

Worstel jij met eetproblemen?
Met een laag zelfbeeld, perfectionisme,
een hoofd vol regels, dwanggedachten of 'moetjes'?
Ben je moe van het volhouden,
en denk je soms: hoe kom ik hier ooit nog uit?

Of herken je dit bij iemand die je lief is?

Weet dan dit:
Er is een uitweg.
Je hoeft het niet langer alleen te doen.

 - X -

Arlette